Çok uzun zaman olduydu bizim Uyanık’tan haber alamayalı.

Sonunda haberini aldık.

İyiymiş Uyanık…

*

“Nerelerdesin” dedim, “Çok oldu, göremedim seni.”

Yeni fikirler, yeni projeler için biraz dinlenmiş.

Bolca okumuş.

Bolca gezmiş.

Eğitim meğitim bile almış.

“Yurtdışından yurtiçinden networkümüz var biliyor musun, onlar ağırladılar sağ olsunlar.”

Şimdi yeni işler peşindeymiş, iyiymiş Uyanık.

*

Eskiden iktidar partisine yakındı.

Biraz muhafazakardı biraz da dinci.

Biraz Erdoğancı, biraz Türkeşçi, az biraz Erbakancı, biraz Osmanlıcı, bilhassa Abdülhamitçi.

“Siyaset değişiyor biliyor musun” dedi, “Artık eski paradigmalarla yeni siyaset yapmak…”

Gerisini dinlemedim.

Dalıp gitmişim.

Düşünceler, anılar arasında uçup gitmişim.

*

Tekrar cümleyi yakaladığımda konu çoktan CHP’li belediyeye gelmişti.

“Bu başkanı seviyorum. Vizyoner adam…”

Şimdi o ilçe belediyesine, yeni, yepyeni, yepisyeni vizyonlar katacak projeleri varmış, iyiymiş Uyanık.

*

Artık belediyeciliğin de şehirlerin de paradigması değişiyormuş.

Mesela katlı binalara, gökdelenlere niye karşı çıkıyormuşuz ki anlamıyormuş.

“Yeşil alan dediğine kaç kişi geliyor abi? Bir gökdelen yapsan günde 10 bin kişi girer çıkar. Yeşil alan olsa ne olacak? İki salıncak, bir kaydırak.”

Bu ilçe belediye başkanı bu yönüyle de vizyonermiş.

Adam ezberleri bozuyormuş.

Tabi ki imar da verecekmiş, kat da verecekmiş, yoğunluk da verecekmiş…

“Çay çorba tamam da abi şehir demek imar demek, gökdelen demek bunları verecek ki adam şehir kalkınsın. Vizyon abi bu işte.”

Şehrin kalkınmasını sağlayacak arsalar konusunda bayağı deneyimliymiş, iyiymiş Uyanık.

*

Bina, gökdelen, bulvar, zenginleşme derken benim düşünceler uçuştu yine.

Bu Uyanık’ın hiç fakir arkadaş edindiğini görmediğimi hatırladım.

Nerede zengin insan, bizim Uyanık orada….

*

Sadece sağcı, milliyetçi Uyanık değil ki, bizim solcu, devrimci uyanıklar da öyle.

Hiç fakir arkadaşları olmaz.

Nerede bir müteahhit var, onla arkadaşlar.

Nerede bir fabrika sahibi, onla dostlar.

Nerede bir maden sahibi, nerede bir mekân sahibi, nerede bir gayrimenkul zengini onla kankalar.

*

Herkese sol, sosyalizm, değerler, demokrasi, eşitlik, adalet; o mümkün, bu mümkün diye ahkam kesen bir abi vardı mesela.

Ya müteahhitlerle arkadaştı…

Ya müteahhitlerin çocuklarıyla.

Bir insanın hiç mi fakir arkadaşı olmaz, hiç mi bir fakirle sohbet etmez diye düşünmüştüm o vakitler.

O abi da bizim Uyanık’ın bugün övdüğü vizyon sahibi belediye başkanına iyi vizyon sağlamıştı vaktiyle.

*

Vizyon dediğin para işi tabi.

Paralı adamın vizyonu olur.

Vizyon satışını da paralı adam yapar.

Fakirden kim, niye vizyon alsın!

*

Onun için vizyon esnafı hep böyle havalıdır.

Babet çorap.

Üst ön tarafı püsküllü, ayakları gösterecek kadar açık deri ayakkabı.

Dar ve kısa paça.

Parmakta yüzük.

Beli sıkan ceket.

Uyanık’ın parmağına baktım, Osmanlı tuğralı yüzük gitmiş.

Taşlı yüzük gelmiş.

Ne taşı acaba?

Akik mi o?

Yok, neydi, dur bakayım?

*

“…Birkaç güne kadar görürsün abi, lansmanı patlatıyoruz. Belediye başkanına sunduk. O da okeyledi. Sen nasıl buldun?”

*

Ben nasıl bulayım, dinlemedim ki Uyanık’ı o arada.

Dalıp gitmişim.

Düşünceler uçuşan, kaçışan yıllar gibi, onlar uçmuş ben peşlerinden gitmişim.

Tek kelime de kalmamış ki aklımda o kelime üzerinden birkaç kelam edeyim, lafı yuvarlayayım.

Ne deyim?

Durdum.

Düşündüm.

“Çok vizyoner” dedim.

“Aşırı” dedim.

“Senin gibi vizyoner adam, o değerli belediye başkanımız gibi vizyoner bir başka adamla vizyonlarını birleştirince” diye ekledim.

“Vipvizyoner oldu” diye devam ettim.

Elimi uzattım.

Tokalaştık.

Yüzüne baktım.

“Vizyonunuzu yerim lan sizin…”

Demedim tabi.

“Hayırlı olsun, başarılar” dedim.

*

Akşam güneşi usul usul kırmızıya boyanıyor, Müftü Deresi gölgeleniyordu.

Zengin arkadaşlarımın listesi bir, iki demeden bitti.

Fakir arkadaşlarımın listesini saya saya, derenin kenarından geze geze eve geldim.