Şeref veya onur.

Eş anlamlı iki sözcük.

Erdem, yüreklilik ve yetenekle elde edilmiş iyi ün.

Örnek; Türk Askeri.

Yani Mustafa Kemalin Askerleri.

Kahramanlıkları dünyaya ün salmıştır.

Türk insanı her zaman askeriyle övünür.

Çünkü, o kahraman askerdir.

Vatani görev verildiği zaman akan sular durur.

Davul zurnayla, güle oynaya gider askere.

Ama geri döner ama şehit olur!

Kıymetiharbiyesi yoktur!

Hele hele askerlik anıları ayrı bir gururdur.

Bir fotoğraf bile çok şey anlatır.

Gel gör ki son yıllarda kumanda kademesinde çürükler, şerefsizler çıkmıştır.

FETÖ’cüler yıllarca ilmik ilmik işleyerek Silahlı Kuvvetlerimizi Atatürk’ün çizgisinden uzaklaştırmak için yol almıştır.

Gelinen noktada ağır, buram buram tarikatçılığın izleri vardır.

Bunun sonucu, “Mustafa Kemalin Askerleriyiz” yemini eden teğmenler ve komutanları bir emirle ordudan ihraç edildi!

Bay Başkan ”TAK” diye emretti, Milli Savunma Bakanı ve komutanlar “şak” diye gereğini yaptı.

Silahlı Kuvvetlerde 40 yılı aşkın süre görev yapan ve en üst kademeye yükselen komutanlar!

Hulusi Akar döneminde yaşananları yazmıyorum bile.

Mide ekşimesi.

Arkasından Yaşar Güler.

Genel Kurmay Başkanlığından emekli oldu.

Sonrasında Milli Savunma Bakanı.

İkisi de koltuk uğruna EMİR ERİ oldu!

Dünyada belki de ilktir.

Eşi benzeri yoktur.

Koltuk uğruna emir eri olan paşalar.

Ne denir bilemiyorum.

Allah bildiği gibi yapsın!

NOKTA.

Sözün ÖZÜ;

Şerefli Türk Askeri, pırıl pırıl 5 teğmenimiz Silahlı Kuvvetlerden ihraç edildi.

Gerekçe, “Disiplinsizlik.”

Haydi canım siz de!

Kimi kandırıyorsunuz!

Kimi inandıracaksınız!

Gün gelir devran döner. Hızla faşizme doğru yelken açan Türkiye’mde tekrar demokrasi gülleri açar!

Türk milleti de bağrından kopan “Mustafa Kemal’in Askeri” teğmenlerine sahip çıkar!

Teğmenler, milletin gözünde “Şerefli Türk Askeridir.”

Toplumun içinde göğsünü gere gere gezecektir.

Onları ihraç eden komutanlar ise sırça köşklerinde emir beklemeye devam edecek!

Eninde sonunda sırça köşkten ayrılacaklar.

O zaman bu toplum onlara ne der bilemem!

İçim yanıyor, yüreğim acıyor!

Mustafa Kemalin Askerlerine yapılanları kabul edemiyorum.

Biliyorum ki bunların sorunu teğmenler değil, Atatürk’tür!

Adaletin sekteye uğramasına, haksızlıklara bağır bağır bağırmak istiyorum.

“Kalsın benim davam, divana kalsın” diyen Pir Sultan Abdal geliyor aklıma.

Pir’imizin sözleriyle bitirelim:

“Ben de şu dünyaya geldim giderim
Kalsın benim davam divana kalsın
Muhammed Ali'dir benim vekilim
Kalsın benim davam, divana kalsın.

Yorulan yorulsun ben yorulmazam
Derviş makamından ben ayrılmazam
Dünya kadısından ben sorulmazam
Kalsın benim davam, divana kalsın.

Ben de vekil ettim bar-i hudamı
O da kulu gibi zulüm ede mi
Orda söyletirler bir bir adamı
Kalsın benim davam, divana kalsın.

Dolanıp çevrilip bir gün gelirsin
Ettiğin işlere pişman olursun
Orda da mı hızır paşa olursun
Kalsın benim davam, divana kalsın.

Mümin müslim döşürür de cem olur
Anda sınık yaralara em olur
Kara taş erir de safi mum olur
Kalsın benim davam, divana kalsın.

Pir Sultan Abdal’ım dünya fanidir
Giden adil beyler gelen ihvandır
Kırkların divanı ulu divandır
Kalsın benim davam, divana kalsın.”